*Stał wypatrując się w monolit jakby zastanawiając się jaka siła mogła tak naprawdę go stworzyć*

Has?! Co ty robisz, sama na pustkowiach?! Znowu uciekłaś?

Chmmm, to dobrze, ale pamiętaj, że od razu jak wejdziesz na Pustkowia, masz szukać mnie, dobrze? Wiesz, przypominasz mi Selę, kiedy była mała. Kto wie, może ty też kiedyś zamieszkasz tutaj jako wygnanka, musisz jednak wiedzieć, że jeśli wybierzesz tą drogę, nie będzie ci tak łatwo żyć tutaj, jak na Lwiej Ziemi.

Okłamała cie? A co takiego powiedziała? Z resztą , to twoja sprawa. Opowidzieć ci historię o tej skale? *Wskazał łapą monolit z dziurą po środku*

*Lew zmrużył oczy i zaczał opowieść* W czasach, kiedy po upadku króla Skazy, Zira, jej potomstwo i część lwic skazanych na wygnanie , szukały schronienia, natknęły się na tą skałę. Zira stanęła i właśnie w tym miejscu przodkowie zesłali na nią gniew, który drąży tez nasze serca. To tu Zira zaprzysięgła sobie zemstę na rodzie Simby. Wtedy też  promień światła wpadł przez tą dziurę i wskazał lwicom kopiec termitów, gdzie zamieszkały. Dzisiaj już nie istnieje, ale pozostał ten oto pomnik. To tu wygnańcy kiedy potrzebują rady, łączą się z przodkami, tak jak Zira, i to tutaj ją otrzymują. Jeśli kiedykolwiek zwątpisz w swoje decyzje, przyjdź tu i zasięgnij rady przodków....

Oooo tak, była wspaniałą lwicą, i wspaniałą królową. Jednak jej gniew, był tak wielki, że nie potrafiła zaufać Kiarze, i zginęła. Niestety, zarówno nie wolno wyprzeć nam sie gniewu, jak też pozwolić aby opanował nas całkowicie. W przyszłości może będziesz tak wspaniałą lwicą jak Zira, albo nawet wspanialszą, jednak nie wolno ci pozwolić, aby gniew opanował cię całkiem, musisz go kontrolować. Teraz widzę że płynie w tobie krew wygnańców...

Cóż, skoro we mnie, Seli, i tobie płynie krew wygnańców, to czemu nie miałaby ona płynąć w żyłach mej siostry...rzeczywiście, przypominasz ją. Szkoda tylko że teraz tylko ja mieszkam tutaj, na pustkowiach....

Jest jeszcze Inter, pozostałych nie widziałem od dawna.

Też to poczułaś? Choć, idziemy na Granicę. Może jeszcze da się coś zrobić! * Zaczął biec w kierunku granicy, ale tak żeby lwiątko mogło nadążyć*

*Wrócił tu, usiadł na przeciw skały i zaczął zagłębiać się w  najgłębsze odmęty swego umysłu próbując skontaktować się z przodkami*

*Wyrwał się z transu i zauważył płaczącą lwicę* Czemu ryczysz? *Powiedział szorstko*

*Prychnął* Następnym razem wysuń pazury. Pół żywa antylopa bije mocniej.

Może i jestem. Przynajmniej nie płacze na środku pustkowi. *Usiadł przed Nalią* A tak w ogóle to jaki jest tego powód? *Spytał ze znudzeniem w głosie, oglądając swoje naostrzone pazury*

*Mało sie nie przewrócił* Że co?!

Witam *Również błysnął kłami* Właśnie usłyszałem od tej płaczki że zamierzasz zabić Selę.

*Pojawia się w niespodziewany sposób*
-No właśnie!Ale ich zjechałaś przyjaciółeczko.Nadal jestem nastolatką.A więc się bójcie nas.*Robi straszną minę a po niej się śmieje*
-Ona ma przyjaciół.Jakich?Hieny,ja też.

*Podchodzi*
-Ona jest zdolna do wszystkiego!

-Do tego jest zdolna nieprawdaż Sela?

Co proszę? Ja jestem po twojej stronie. *Spojrzał na nią zdziwiony*

Dobra, ale gdzie? Ja radzę miejsce gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać nie niepokojąc się że ktoś nas obserwuje. *Wstał i przeciągnął się*

Idzie za Selą machając od niechcenia ogonem.