*Podeszła do Luny.Wzięła ją w pysk i zaniosła do kołyski.Zauważyła,że jest podobna do Satry*
-Jesteś małą Satrą,a jeśli Satra jest twoją mamą.To ja jestem twoją ciocią.

*Po cichu odeszła i położyła się na swym łożu*

*pisnęła, kopnęła brata tylną łapką*

*położyła młode na ziemi* Dziękuję... *szepnęła*

Tak... Uciekła mi... Ma na imię Luna. A to Hasara i Ombre. Luna jest najmłodsza, a Hasara najstarsza. Będzie kiedyś królową... *uśmiechnęła się*

*Odciągnęła małą od ogona i dała tam gdzie są zabawki*

-Cicho Hasara.*Powiedziała i dała jej grzechotkę*

*złapała w pysk Hasarę* Jakaś ty niegrzeczna...! *zaśmiała się*

Oj, nie przesadzaj... *wzięła w pyszczek Ombre* Zawsze mamy jeszcze następnego w kolejce... *uśmiechnęła się krzywo na znak, że woli, aby Hasara została królową wedle praw*

*ogarnęło ją zdziwienie* Co? Luna na następce tronu Wyzwoleńców? To znaczy ja jej nie trzymam... Będzie dorosła jej wybór, gdzie będzie chciała mieszkać... Ale skąd możemy wiedzieć, że wybierze właśnie dżunglę.?

Na razie zostaje na Lwiej Ziemi. *bierze Lunę w pysk* Ze mną i z Taką. *wychodzi z groty i kieruję się na granicę*
//zt//

*Ułożyła się i poszła spać*

*Przyszedł zmęczony pochodem przez dżungle* Ekhm, jest tu kto? Sela?

A  co tak się dziwisz? Na pustkowiach nie ma z kim porozmawiać. A poza tym bądź co bądź, jesteśmy rodziną, i skoro tobie wolno chodzić na pustkowia, to czemu mnie nie wolno chodzić do dżungli? No, chyba że mnie wyganiasz...

Za duzo się tym przejmujesz, moim zdaniem to nie była twoja wina, to był jej wybór. I nie martw się, ja cie nie zabije.

Mógłbym z nią porozmawiać...jednak nie wiem czy coś bym wskurał, nie płacz. Nie moge znieść widoku płaczącej lwicy, nawet jeśli jestem wygnańcem, nam tez zostało coś na wygląd uczuć. Nie płacz, pamiętasz tę kołysanke którą mama ci śpiewała kiedy byłaś mała? *Zaczął nucić starą, zapomnianą melodie*

Wybacz, jeśli chcesz pójde już, myślałem że sie ucieszysz na widok stryja. Do zobaczenia. *Odwrócił się ku wyjściu*

Dobrze, zostane z tobą. Cóż, taki jest już nasz los, nasze ludy zbyt sie nienawidzą żeby życ razem, chociaż czasem zdażają się wyjątki, jak Kovu i Kiara, czy Has i Dante...*Położył się obok Seli* Przykro mi z powodu Satry, ale jestem pewien że to nie przez ciebie zginęła. Przecież ty kochałaś ją tak jak Hasara, jeśli nie bardziej. Czemu miałaś ją zabić? Przecież sama wiesz że to nie twoja wina, a ona powiedziała tak dlatego że po śmierci Satry sama wpadła w taką depresję w jakiej ty jesteś....uważam że powinnyście sie pogodzić, razem łatwiej będzie wam sie pocieszyć.

Więc zacznij, jak tylko spotkam Has, porozmawiam z nią, ale myśle że w końcu samo jej przejdzie, z biegiem czasu...

Skąd wiedziałaś? Cóż, staram się ,ale niezbyt dobrze mi to wychodzi...cóż jestem tylko wygnańcem

Chodźmy, mam nadzieję że tutejsza zwierzyna jest lepsza niż u mnie, bo na pustkowiach już w ogóle niewiele zostało, a i tak nie jest to zbyt smaczne

*Wrócił z polowania niosąc antylopę, kawałek za nią szła Sela*