ROZDZIAŁ I

Chumvi biegł w blasku księżyca przed siebie. Starał się zatamować łzy. Było to trudne, ale chciał pokazać sobie, że jest twardy. Przedzierał się przez krzaki na oślep raniąc swoje ciemno brązowe futro. Lwia Ziemia nie była już jego domem. Simba zniszczył wszystko co tam miał... Musiał odejść, aby ukoić swoje pragnienie mordu. Choć był jeszcze bardzo młody rozumiał wiele więcej niż nie jeden dorosły lew. Łzy Chumviego utworzyły na jego oczach lekką mgiełkę i zamazywały drogę, którą biegł. Raz po raz czuł pod łapami nierówny grunt, kamienie, korzenie, o które zazwyczaj się przewracał, piasek lub inne podłoża. Z jednej strony poczuł się wolny od dawnych trosk, złego panowania Mufasy, zdradzieckiego Simby. Z drugiej czuł, że zranił swoją rodzinę. Swoją matkę, która oddałaby za niego wszystko, siostrę dla, której mógłby skoczyć w ogień, ojca, który żywił co do niego ogromne plany i nadzieję. Było już za późno, wszystko już stracone... Dochodziła północ, a Chumvi biegł bez opamiętania jak najdalej od Lwiej Ziemi. W pewnej chwili pod jego łapą przebiegła szybko jaszczurka. Wyczerpane lwiątko upadło na ziemię i w momencie zapadło w kamienny sen. Śnił mu się Simba nad wodopojem. Szukał go, a Chumvi kazał powiedzieć stadu, że nie wróci. Ucieczka z granic Lwiej Ziemi. Jego ojciec stojący na szczycie Lwiej Skały ze łzami w oczach, szukający wzrokiem syna. Jego stara, schorowana matka umierająca i nawołująca syna. Nad nią stała samotna Kula - piękna, wyrośnięta lwica roniąc pojedyncze łzy. Kiedy tak spał nie miał pojęcia, że czuwa nad nim ktoś nieznany.

Shelby biegała po Lwiej Skale w panice. Wciąż łudziła się, że znajdzie gdzieś syna. Krzyczała i nawoływała jego imię, jednak niewiele to dało. W kącie groty siedziała skulona mała, brązowa lwiczka płacząc cicho. Sabini podbiegła do siostry, aby ją uspokoić.
-Shelby, opanuj się! - Powiedziała troskliwie.
-Nie! Gdzie jest mój syn?! Gdzie?! - Krzyczała lwica. - Chumvi!
-Proszę cię siostrzyczko... Połóż się... Odpocznij...
-Nie mogę! Muszę znaleźć syna, szukać go! Pomóż mi! Poszukajcie go! - Rozkazała patrolowi lwic wracającemu z polowania.
Samice zignorowały krzyki Shelby i wyczerpane zasnęły w grocie. Zrozpaczona matka pociągnęła nosem.
-To wszystko moja wina... - Powiedziała.
-Nie, to nie prawda... - Pocieszała ją Sabini.
-Prawda! Nie potrafiłam go upilnować! To wszystko moja wina...
W tej chwili na Lwią Skałę wszedł Skaza. W blasku księżyca jego czarna grzywa lśniła niczym z diamentów. Podszedł do lwic.
-Shelby nie zamartwiaj się tak o niego... - Szepnął.
-Łatwo ci mówić. Chumvi już nie wróci.
Sabini spojrzała smutno na siostrę, a potem przeniosła wzrok na Skazę. Ten odpowiedział jej zatroskanym spojrzeniem. Westchnął cicho i wszedł do groty. Shelby wybuchła niepohamowanym płaczem. Sabini przytuliła siostrę i tak trwały w uścisku dłuższą chwilę.

Skaza podszedł do córki. Wyglądała bezradnie, była załamana. Lew trącił ją lekko nosem. Otworzyła zapłakane oczy i uśmiechnęła się ponuro.
-Co z mamą?... - Spytała zachrypniętym głosem.
-Już w porządku... Nie martw się o nią...
-Bardziej martwię się o Chumviego...
Skaza położył się obok lwiczki i przytulił ją.
-Kula, twojemu bratu nic nie jest...
-Skąd możesz to wiedzieć? - Chlipnęła.
-Przecież znasz go. Wiesz, że jest silny i jak się na coś uprze to nie ma rady. - Zaśmiał się lew.
Kula uśmiechnęła się lekko.
-No, koniec tych pogaduszek... Do spania! - Zaapelował czarnogrzywy.
-Dobrze...  - Ziewnęła Kula.
Skaza wypuścił ją ze swoich objęć i wstał.
-Dobranoc tato... - Szepnęła lwiczka.
Lew polizał ją po czole.
-Dobranoc kochanie...
Kula zwinęła się w kłębek i zamknęła oczy. Skaza odszedł cicho w stronę brata. Mufasa leżał dumnie przy Sarabi.
-Mufaso, - Rzekł ozięble czarnogrzywy. - Musimy porozmawiać.
Król podniósł się ciężko. Bracia wyszli przed grotę. W kącie pod niewielkim głazem spała Shelby, a u jej boku czuwała Sabini. Skaza uśmiechnął się na tan widok. Był chłodny wieczór, a mimo to sytuacja na Lwiej Ziemi była napięta i sprawiała, że niejednemu członkowi stada robiło się gorąco.
-O co chodzi Skazo? - Zapytał cicho Mufasa.
Z pyska czarnogrzywego wydobyło się stłumione powarkiwanie.
-Mam nadzieję, że wiesz iż to przez twojego syna Chumvi zniknął... - Powiedział w końcu głosem wypranym z uczuć.
Król doznał szoku.
-Co?! - Warknął.
-Tak... Czy ty nigdy nie zauważyłeś jakie są stosunki między moim synem, a Simbą?
Rudogrzywy zastanowił się chwilę.
-Nigdy o tym nie myślałem...
-No właśnie! I do czego to doprowadziło?! Mam nadzieję, że jesteś z siebie dumny!
Skaza odszedł szybkim krokiem od zszokowanego brata. Skierował się do swojej groty za Lwią Skałą. Kiedy odszedł z zasięgu wzroku Mufasy zwolnił. Na jego policzki wdarły się łzy. Usiadł i spojrzał w gwiazdy.
-Chumvi, zrobię to dla ciebie... Zakończę żywot Simby... Kocham cię synu...